ب- مرور کلی تاریخچه ی روش تراکمی

ایده ی ابتدایی بهسازی زمین با استفاده از تراکم ارتعاشی نخستین بار در آلمان و در اوایل دهه ی 30 میلادی برای تراکم نهشته- های ماسه ای طبیعی سست و ناپایدار تا اعماق  20 متر مطرح شد. به منظور توسعه ی یک شهر ساحلی در شمال آلمان از این روش برای تراکم ماسه های زیرسطح آب استفاده شد. روش های قبلی تراکم نهشته های ماسه ای بیشتر شامل ارتعاش سطحی و غلتک زنی بود. به منظور غلبه بر محدودیت های این روش ها، روش جدیدی ایجاد شد که مطابق آن یک لوله یا میله ی فلزی به همراه یک موتور برقی در انتهای تحتانی آن که یک وزنه ی دارای خروج از مرکزیت را به حرکت در میآورد، به داخل زمین فرو برده میشد. هنگامی که لوله به عمق مورد نظر فرو برده شد، ارتعاشات در داخل زمین منتشر میشدند. برای کمک به نفوذ وسیله ی ارتعاشی، آب تحت فشار از طریق نوک میله به بیرون فوران میکرد. این روش اجرای اولیه، تحت عنوان شناورسازی ارتعاشی به ثبت رسید. در سال  1948 اولین پروژه ی تراکم ارتعاشی آمریکا در Cape May  NJ انجام شد. در اوایل دهه ی 70 میلادی، تراکم ارتعاشی در بیشتر موارد به عنوان روش برتر تراکم نهشته های عمیق ماسه ای پذیرفته شد. از آن زمان روش تراکم ارتعاشی پیوسته بهبود یافته و برای حل انواع مختلف وسایل ژئوتکنیکی درگیر با خاک های دانه ای سست مورد استفاده قرار گرفته است. کاربردهای این روش از نشست بیش از حد پی تا ظرفیت باربری ناکافی را شامل میشوند. در مسیر تاریخی روش های بهسازی خاک، سیستم های متعددی وجود دارند که به عنوان تراکم ارتعاشی شناخته شده اند. این سیستم ها شامل شناورسازی ارتعاشی میله ی Terra بال ارتعاشی 10و تیر ارتعاشی. واژه ی شناورسازی ارتعاشی به تراکم با استفاده از یک شناور ارتعاشی اشاره دارد که بیشتر با به کارگیری ارتعاشات افقی خاک را متراکم میکند؛ در حالی که روش های دیگر تراکم ارتعاشی نظیر میله ی  Terraو بال ارتعاشی از یک وسیله ی ارتعاشی قرار گرفته در بالای میله کوب نظیر شمع  استفاده میکنند که بیشتر با عملکرد ارتعاشات قائم سبب تراکم خاک می شود. این روش ها معمولا نیاز به فاصله نزدیک تر بین نقاط تراکمی داشته و کارآیی کمتری دارند. نمونه های متعددی از عملکرد مناسب ساختگاه های بهسازی شده با استفاده از روش تراکم ارتعاشی در طی زلزله های گذشته گزارش شده است. در زلزله ی کوبه، مشاهدات صورت گرفته از ساختگاه هایی که در آن ها یکی از روش های تراکم ارتعاشی مورد استفاده قرار گرفته بود، نشان داد که بهسازی زمین یا به طور کلی از وقوع روانگرایی جلوگیری کرده و یا تغییر شکل‫ ها را به مقادیر بسیار کم محدود کرده است، در حالی که در نواحی خارج از ساختگاه های بهسازی شده نشانه های قابل توجهی از وقوع روانگرایی در قالب نشست و جوشش ماسه وجود داشت.

آخرین پروژه ها

مطالب بیشتر